بررسی آزمایشگاهی ثبات رنگ تارجیس به وسیله کالریمتر و مقایسه آن با پرسلن و کامپوزیت

مقدمه: ثبات رنگ در موفقیت هر ماده ترمیمی همواره مدنظر بوده است. بر خلاف کامپوزیت، ثبات رنگ سرومرها هنوز به صورت وسیع مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف این تحقیق بررسی ثبات رنگ یک نوع ماده سرومری و مقایسه آن با ماده کامپوزیتی و پرسلن بود. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی- تجربی یک نوع سرومر (تارجیس)، یک کامپوزیت مستقیم لایت کیور (تتریک سرام) و یک نوع پرسلن (ویتا) انتخاب شدند. نمونه ها در سیستم CIELAB و توسط یک کالریمتر در ابتدای آزمون و پس از 100 و 200 ساعت تابش اشعه UV مورد بررسی قرار گرفت. مختصات l*، a* و b* و تغییرات آنها در مراحل آزمایش بررسی شد. نتایج توسط آزمون آنالیز واریانس یکطرفه (ANOVA) و آزمون تعقیبی (LSD) مورد بررسی آماری قرار گرفت.       # مولف مسؤول، آدرس: مشهد، دانشکده دندانپزشکی، بخش پروتزهای دندانی، تلفن: 15 – 8829501 - 0511       یافته ها: نتایج نشان داد که پس از دوره های 100 و 200 ساعت اشعه، پرسلن بیشترین ثبات رنگ و تارجیس کمترین ثبات رنگ را داشتند (05/0P= در 100 ساعت و 014/0P= در 200 ساعت). در مقایسة رنگهای مختلف مادة سرومری، رنگ C3 بیشترین ثبات رنگ و رنگ D3 کمترین ثبات رنگ را دارا بودند (001/0P=). در 100 ساعت و 008/0 P= در 200 ساعت). در تمام گروههای مورد مطالعه، تغییر رنگ پس از آزمون از نظر کلینیکی قابل قبول بود. نتیجه گیری: تمام گروهها از ثبات رنگ قابل قبولی برخوردار بودند و در این میان پرسلن بهترین ثبات رنگ را نشان داد.